Şimdi ben seni sevmişim ya, iyi bok yemişim. Seni bir halt sanmışım, seni yüksek yerlere koymuşum, haltetmişim. İçi boş çuvalı bir yerlere dayamışım, en çok da kendime dayamışım, o düşmeye durmuş, ama durdurmamışım. Hala inatla bir şeyler sanmaya devam etmişim ya, iyi bok yemişim.
Bir hayali sevmenin binbir yolu vardır, geleceğinin hayali, bir şeye sahip olduğunun hayali, bir kişinin hayali, zenginlik hayali...
Ben seni hayal ettim, seni değil aslında, senin karakterini hayal ettim, seni çamurdan yarattım, hamurunu yaptım, yoğurdum. Sen o hamur değildin, sen yoğrulmak istemiyordun, ben yaparım sandım. İyi bok yedim.
Hep varsayımlar üzerine kurdum, varsayımları gerçeklerim sandım, gerçek nedir ki aslında? Koskoca bir illüzyon... İllüzyon içinde gerçeklik ya da kendini kandırmak, ne farkı var ki?
Bir şeyleri fark eder gibi olduğumda aptala yattım, karşılacaklarım canımı acıtacaktı, tüm hayallerimi iskambil kulelerin bir üfürükte yıkılması gibi yıkacaktı, nasıl katlanacaktım onca hayalkırıklığına? Ya da katlanabilecek miydim?
Yıllarca üst üste yığdım, görmediklerimi, görmek istemediklerimi. O kadar çok yığdım ki, altında iki büklüm kaldım, belim ağrıdığında,azıcık sırtımı yükseltmek istediğimde zaten her şey yıkıldı, kendiliğinden ve kendinden yıkıldı...
Bitti... Bitmez dediğim, ne olursa olsun sürecek dediğim, kendime konduramadığım her şey bitti.
Her bitiş bir başlangıç, her ölüm bir doğum...Küllerinden doğmak nedir, öğrendim ben. Küllerimi kendi çamurum yaptım, yoğurdum kendimi. Her gün bir rötuş, Camille Claudel'in Rodin'e aşkı gibi seviyorum kendimi, deli deli, kimsenin anlayamadığı gibi... Bıraktım artık geçmişi, miş'li değil artık hayatım.
Geçti artık, bir tabutun içine girdi eski ben. Gömdüm onu, üstüne attım anılarımı, anılarımın altında kaldı.
Ben şimdi seni sevmişim ya, iyi bok yemişim.
Zaman geçti, sular aktı, tertemiz oldum yine ben.
Ben seni sevmişim ya, artık kendimi seviyorum. Bok da yemiyorum artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder