Sen kimsin?

Kimsin sen?
Kim olduğunu sanıyorsun?

diye sorsam size, birden sinirlenir, sen benim kim olduğumu biliyor musun, diye bir soruyla karşılık verirsiniz büyük olasılıkla.

Halbuki  ben ciddi olarak soruyorum. Kimsiniz gerçekte?

Biz sadece rollerimizi yaşıyoruz. Anne, baba, çocuk, iş kadını, arkadaş... İçimizde ne olduğunun ne kadar farkındayız? Duygularımızın ne kadar farkındayız?

Anne, baba olarak fedakar olmalıyız, çünkü toplum fedakarlığı sever. Çocuğumuzu bir an sevmeyebiliriz, ama bunu ne kadar ifade edebiliriz, ne kadar itiraf edebiliriz? İçimizden buna dair bir ses çıksa bile hemen bastırırız, çünkü bu kötüdür.

Çocuk olarak annemize babamıza karşı gelemeyiz, çünkü hemen hayırsız olarak adlandırılırız. Bu da toplum tarafından kötü karşılanan bir şeydir, bu demek ki, bunu da içimizden atmamız ve anne babamız ne derse ona uymak zorundayız.

İşkadını, işte çalışan olarak tümüyle kurallara uymak zorundayız, duygular mı, yok canım, bırakın kenara, küllüm mantık, küllüm zihin... Günün büyük bir bölümünü de işte geçirince de, duygular rafa kalkıyor ve üstleri tozlanmaya başlıyor haliyle...

Arkadaş olmak mı? Arkadaşınız aradı, şimdi işim var deseniz, şimdi konuşmak istemiyorum deseniz alınacak. Eh, dinleyeyim bari, yoksa nasıl uğraşırım onun küskün haliyle, alınmasıyla? Ya onun o kurban hali, sürekli aynı şeyleri döndürüp döndürüp anlatması, kendine yandaş araması... Bir anda ağzınızdan, ama yeter artık, kendine gel deseniz...

Şimdi bir bakın bakalım, ne hissediyorsunuz? Aklınıza gelen ilk şeyler düşünceler olacak büyük olasılıkla. haklı, haksız, iyi, kötü... Ama bunlar duygu değil ki...

İçinizde mutluluk mu var, üzüntü mü, korku mu, huzur mu?

İçinize bir bakın bakalım, ne çıkıyor diplerden?

Farkına varınca baş etmek, değiştirmek, düzeltmek daha kolaydır. Çevrenize bir bakın bakalım, arkadaşınıza, çocuğunuza, eşinize, işinize baktığınızda ne hissediyorsunuz?

Veeeee bu sizi doyuruyor mu?

Sahi siz kim'siniz?

Cevabı siz'de, içinizde...