Bir kadın, bir erkek ve bir hikaye...

Kadın gözlerini açtı, pencereden dışarı baktı. Bulutlar sanki gülümsüyordu.  Yan taraftan gölgesi pencereye düşen ağacın yaprakları dans ediyordu.

Çok hafif bir hareketle yatakta döndüğünde, yanında yatan erkeğin eline değdi eli. İrkildi.

Üstünden çıkardığı her giyside ruhunu açmıştı. Ruhu çırılçıplak, bedeni ise çıplaktı. Erkeğin elini tuttu, elindeki sıcaklığın diğer bedene akışını izledi, diğer ruhun kapılarının aralandığını hayal etti.

Erkek homurdandı, rüya görüyordu, arada kaşları çatılıyor, sanki ıssız bir sokakta korkularından kaçar gibi koşan bir adamın yorgunluğunu sırtından atmaya çalışıyordu.

Kadın gözlerini kapattı, erkeğe arkasını döndü ve erkeğin sarılmasına izin verdi. Bu izin veriş nelere gebeydi, korkuyordu.

Erkek uyandı, gözlerini açtı, nefes alışverişindeki değişiklikten kadın bir şeylerin değişeceğini hissetti, gözlerini kapattı.

Erkek kalktı, arkasını döndü ve odadan çıktı, hiç konuşmadı.

Kadın bulutlara baktı, bulutlar hızlanmıştı, kadının yüreğindeki müziğin hızına uyarak,  şekilleri değişiyordu.

Kadın hareket etmeden yatmaya devam etti, bekledi.

Erkek mutfağa gitti, içtiği suyun boğazından aşağıya inişini duydu kadın. Erkek çıplaklığının farkına vardı, utanır gibi oldu, ama sanki bir el ona ‘boooş veeeerrrr’ der gibi el salladı, erkek gülümsedi, mutfağın camından içeri bakan bulutlar gülümsedi.

Kadın içinden saymaya başladı, çocukluğundaki oyun gibi, eğer 100e kadar odaya geri dönerse, seviyor. Eğer 115e kadar yatağa girerse, çok seviyor, 105’de yatağa girerse çok değer veriyor.

Kadın saymaya devam etti, 40,41,42,43….

Erkek ruhunu açmanın verdiği rahatsızlıkla ne yapacağını bilemedi, ne zaman böyle olmuştu, gecenin neresinde güneş doğmuştu, ne zaman ruhunu açmıştı, ne zaman kadının elini tutmuştu?

Kadın saymaya devam ederken, kendini yataktan kalkmaya hazırlıyordu, gidecekti.

Erkek yavaş yavaş odaya gitmeye başladı, ne diyecekti, ilk ne söylense iyi olurdu?

Kadın giysilerini nereye koyduğunu kontrol etti, yakında olmalıydılar, yakında olmak zorundaydılar, çırılçıplak kalan bedenini hemen kapatmalıydı, sanki hiçbir şey olmamış gibi…80,81,82,83…

Erkek odaya girdi, kadına baktı, sadece sırtını gördü, gülümsedi. 95,96,97…

Hava karardı, gri bir bulut  pencereyi kapladı, gülümsedi.

Kadın hüzünle dolu gözlerini kapattı.

Erkek yorganı açtı, yatağa yattı ve kadına sarıldı. Gri bulutun rengi maviye döndü. 102,103,104…

Kadın erkeğe döndü, işaret parmağını erkeğin yüzünde dolaştırdı, çıkan sakalların üstünde biraz durdu, gözlerinin kenarındaki çizgilerin derinliğine baktı. Sadece parmak uçlarıyla gördü.

Erkek gözlerini kapattı, kadın gözlerini kapattı.  Sevgi sadece parmak uçlarından aktı.